कविता : 'हामी अन्धा'

म अन्धो हुँ की ?
अहिलेको परिस्थिति यस्तै छ ।
म देखिराछैन ।
पूर्व मेची हुँदै महाकाली स्वतन्त्र भएको
गरिब अनि निमुखाले न्याय पाएको
कहाँ बुद्वभूमिको मेरो देश
हत्या हिँसाको अविरल वर्षाले धर्तिमातालाई गिज्याई रहेछ ।
हो साँच्चिकै
आफ्नै स्वतन्त्रताको आँगनीमा नाच्ने नेपाली
पसिना र इमानमा बाँच्ने नेपाली
हो म पटक्कै देखिराछैन
मात्र देख्छ अचेल
मात्र कोशी रोइरहेको
अनि मेची रोइरहेको
अशान्ति र हिँसाले गुज्रिरहेछ ।
बिस्तारवादको रजाई छ
भ्रष्टाचार र देशद्रोहीको हाबी छ
अनि बुद्व भारतले दाबी गर्दै छ रे !
हिसो सीमा रेखाको किल्ला उखलियो रे
उत्तरले सगरमाथा दावी गर्दै छ ।
कठै बरा मेरो भूमि
आफ्ना सन्ततीलाई आफ्नै भन्न नपाइने
आज सुस्ता गुमाइयो
बुद्व गुमाइँदै छ रे
भोलि सगरमाथकाको देश
शान्तिको देश भन्ने पहिचान गुमाउने छौं
तिमी यस्तै सहेर बस
पक्कै एक दिन
नेपाल गुम्ने छ
ए राष्ट्रका भद्रहरु हो
तिमी कुन ठाउँ छौ
आखिर के सुन्थ्यौ र तिमिले
राजनीतिको खोल ओढेर
सत्ता र भत्ताको खेलमा तल्लिन छौ
बिचरो त्यो नेपाली
गल्ती नहुँदानी जेल पस्दै छ रे
सामन्ती र शोषकको मेल बन्दै छ रे ।
मेरो नेपालमा मेरो नेपालमा
बिचरो गणतन्त्र कहाँ छ ?
लोकतन्त्र कहाँ छ ?
आखिर जन्माऊन सजिलो छ तिमीलाई
गणतन्त्र जन्माउनेले
अनि लोकतन्त्र जन्माउनेले
आफ्नै पुत्रहरुको घाँटी निमोठ्दै छन् ।
जनतालाई साक्षी राखेर सिँहदरबार पस्नेहरू सुन
कति सामन्तीको चेपाहामा बाँच्ने हामी
अब दबिनेहरुको पालो आको छ ।
देशलाई कंगाल गराउनेहरु
देश खरानी बनाउनेहरुलाई
जिउँदै जलाउनु छ ।
गरिब निमुखा उठ्नू छ,हातमा हात लिएर जुट्नु छ
सबेको एकताले आउनेछ क्रान्ति पुग्नेछ बस्ति भित्र शान्ति
सबैको अनुहार उज्यालो हुनेछ
साँइलाले हो फुर्सेनीले आफ्नै भूमिमा केहि गर्ने छिन्
मेरो नेपालमा