मः मः मा समृद्धि देखेका भिमकान्त

बुटवल । उमेरले ५० वर्षका भए भिमकान्त गौतम । गुल्मीको धुर्कोट गाउँपालिका वडा नम्बर २, पिललधारामा जन्मिएका भिमकान्तको  जोश, जाँगर भने कुनै युवाको भन्दा कम छैन् ।

उनी विहानै आफ्नो मःमः सेन्टरमा जान्छन् । अनि काम सुरु गरि हाल्छन् । उनी राति अबेर मात्रै आफु बस्ने डेरामा पुग्छन् । उनको यो दैनिकी हो । उनी भैरहवाका सिद्धार्थनगर नगरपालिका वडा नम्बर ५ बैंकरोड स्थित मःम सेन्टरमा आउ जाउ गर्न लागेको १२ वर्ष हुन लाग्यो ।

झट्ट हेर्दा नयाँ मान्छेलाई उनको मःमः पसल खासै चल्छ भनेर विश्वास पनि लाग्दैन् । उनको सेन्टरमा जानका लागि बाटो पनि साँगुरो छ । अझ मःमः सेन्टरको ठिक पारी पट्टीको भित्तोमा ‘बाटो साँगुरो भएको हुँदाबाइकआउनजानको लागि सहजहुने गरी एक साइट मात्र बाइक पाकिङ्ग गरी दिनु होला’भन्ने लेखेको ब्यानर लेखिएको छ ।

तर, भिमकान्तको नविन पनिर भेज मःमः सेन्टरमा जाने बाटो साँगुरो र सटर सानो भएता पनि मःमः खान आउनेहरुको लाइन नै लाग्छ । उनकोमा मःमः खानका लागि पालो नै कुर्नु पर्छ । उनले अहिले दैनिक २५० प्लेट भन्दा बढी पनिर भेज मःमः विक्रि गर्छन् ।

अनेक दुःख, कष्ट पछि मःमःमा सफलता मिल्यो
भिमकान्तले आफ्नो ५० वर्षको उमेरसम्म आउँदा अनेकै दुःख, कष्ट भोगे । घरको आर्थिक अवस्थाका कारण सानै उमेरमा वि.स. २०४७ सालमा रोजगारीका लागि भारत हानिए ।

उनले त्यहाँ गएर सुरुमा होटमा काम गर्न थाले । पछि विस्तारै कुक सम्बन्धी काम पनि गर्न थाले । ‘म २०४७ सालमा रोजगारीका लागि भारतमा गएको थिए । सुरु म होटलमा काम गरेको थिए । काम सिक्दै जाँदा पछि कुकको काम गरे,’–उनले भने ।

उनले ८ वर्ष भारतमै काम गरे । त्यसपछि नेपालमै केही गर्ने सोँचका साथ घर फर्किए । ‘मैले ८ वर्ष भारतमा काम गरे, यो विचमाकहिले कसो मात्रै घर आउने गर्थे । २०५५ सालमा नेपालमै केही गर्छु भनेर आए त्यस पछि गएनन्,’– उनले भने ।

केही गर्छु भनेर आएका भिमकान्तले दुई सिजन बुटवलमा बसेर ठेलामा सुन्तला बेच्ने कामगर्न लागे । उनले सिधै ठेक्का लिएर सुन्तला बेच्ने काम गरे पनि सोचे जस्तो सफलता पाउन सकेन् । त्यसपछि निराश हुँदै जन्म घर गुल्मी फर्किए । ‘२०५६ र २०५७ मा गरी दुई सिजन बुटवलमा बसेर सुन्तला बेचे । खासै फाइदा पनि भएन् । त्यसपछि म घरै फर्किए,’–उनले विगतलाई सम्झदै भने । 

गुल्मी गएपछि भिमकान्तले मिस्त्रीको काम गर्न सुरु गरे । मिस्त्री काम सिक्दै गए पछि उनले पछि ठेक्का पट्टा पनि गर्न लागे । उनले यो काम करिब ११ वर्ष गरे । ‘खानको लागि केही न केही काम त गर्नु नै पर्यो ।, काम नगरि बस्न भएन् । त्यसै बस्न भन्दा म मिस्त्री काम गर्न लागे । मैले २०५८ देखि २०६९ सालसम्म घर बनाउने लगायतका मिस्त्री काम गरे, पछि ठेक्का लिएर गाउँ घरका काम पनि गरेको थिए,’–उनले भने ।

११ वर्षसम्म मिस्त्री र ठेक्काको काम गर्दा पनि उनलाई त्यति सफलता भएन् । जसो तसो गरेर घर खर्च मात्रै चल्यो । ‘काम त गरे, मैले त्यो कामबाट केहीपनि बचत गर्न सकेन् । मिस्त्रीको काम सँधैभरी चल्ने कुरा पनि भएन्। जसो जसो घर खर्चलाई मात्रै भयो,’–उनले भने ।

त्यसबाट सन्तुष्ट नभएका उनी मिस्त्री सम्बन्धी काम छाडेर २०७० सालमा सपरिवार भैरहवा आए । उनले भैरहवाको बैंकरोडमा एउटा सानो सटर भाडा लिए । उनी त्यही सटरमा मःमः बनाएर ठेलामा मःमः बेच्न सुरु गरे ।

उनले आफ्नो ठेलामा ‘नविन मःमः सेन्टर’ लेखेको ब्यानर राखे । नविन उनको कान्छो छोराको नाम हो । सुरुमा मःमः बेच्न जाँदा १५१० रुपियाँको लगानी गरे, तर कमाइ भयो २०० को मात्रै । पहिलो दिनमै घाटामा गएपछि निराश हुँदै साँझ डेरामा पुगे । उनको व्यवसाय २ महिनासम्म घाटामै गयो । तर, पनि उनले हरेष खाएन्् । भारतमा कुकको काम गरेको अनुभव भएकाले उनले बनाएको मःमः विस्तारै धेरैले मन पराउँदै गए ।

त्यस पछि भने उनलाई नाफा हुँदै गयो । ‘२०७० सालमा ठेलामा मःमः बेच्न जाँदा २०० मात्रै कमाई भएको थियो । मैले १५१० को लगानी गरेको थियो, २ महिनासम्म त मैले घाटामा नै मःमः बेचे,’–उनले भने । उनले अहिलेको मःमः सेन्टर रहेको ठाउँमा मःमः बनाएर बाहिर बैकं रोड आसपासमा ठेलामा लगेर साढे २ वर्ष जति मःमः बेचे । ठेलामा व्यापार गर्दा उनको ठेलाको सामान प्रहरीले लगिदियो ।

त्यस पछि भने उनलाई फुटपातमा ठेला लिएर जान त्यति मन लागेन् । त्यस पछि भने उनले आफ्नो सटरको अघि ठेला राखेर मःमः बेच्न लागे । उनको मःमःको स्वाद मन पराएका ग्राहकहरु खोज्दै आए । उनले ५ वर्ष जति आफ्नो सटरको अघि ठेलामै मःमः बेचे । त्यस पछि भने उनले ठेला हटाएर सटर भएकै घरमा थप ३ वटा कोठा लिए अनि त्यहीबाट मःमः बेच्न लागे । 

२०७९ सालदेखि त भिमकान्तले ग्राहकको चाप बढेपछि कामदार नै राख्नु पर्ने अवस्था आयो । २०७९ मा एक जना कामदार राखेका उनले ग्राहक बढ्दै गए पछि अहिले ८ जना कामदार राखेका छन्।

मःमःमा आफुले पनिर, गाँजर, गोपि, प्याज, स्वाविन राख्ने गरेको ग्राहकले यसलाई धेरै मन पराएको उनी बताउँछन् । ‘मैले मःमःमा पनिर, गाँजर, तेलमा भुटेर स्वाबिन राख्छु, यसले स्वादलाई आकर्षक बनाउँन्छ । यसैकारण ग्राहकले पनि मन पराउनु भयो,’–उनले भने ।

भिमकान्तले मःमः बेचेर नै रुपन्देहीको सैनामैना स्थित रामापुरामा घडेरी पनि किनिसकेका छन् । उनी भन्छन् ‘मैले अहिलेसम्म गरेका काम मध्यमःमःव्यसायमा म एक दमै सन्तुष्ट छु ।’

उनले मःमः प्रति प्लेट १०० रुपियाँमा विक्रि गर्छन् । भिमकान्तले अहिले मःमः बेचेर नै मासिक ६ लाखभन्दा बढी आम्दानी गर्छन् । सटर भाडा, घर भाडा, कामदारको तलब कट्टा गरी उनले अहिले मासिक १ लाखभन्दा बचत हुने गरेको बताउँछन् ।

आफुले पढ्न पाएन्, छोराछोरीलाई पढाए
भिमकान्तले घरको आर्थिक अवस्थाका कारणले आफुले राम्रोसँग पढ्न पाएन् । आफुले पढ्न नपाए पनि उनले आफ्ना छोराछोरीलाई भने दुःख, कष्ट गरेर नै भएपनि पढाए । उनका २ छोरा र २ छोरी छन् । उनकी जेठी छोरी अनिता गौतमले अहिले स्नातक सकेर बसेकिछन् भने कान्छि छोरीले अहिले स्नातक तहमा अध्ययन गर्दै  छिन् ।

जेठा छोरा सन्तोष गौतमले सिभिल इन्जिनियर सकेर अब त्यस भन्दा माथि पनि पढाउने सोचमा भिमकान्त छन् । कान्छा छोरा नविन गौतमले पनि अहिले सिभिल इन्जिनियर पढ्दै छन् । छोरा छोरीहरु पनि आफुहरु खाली भएको समयमा आएर उनलाई सघाउँछन् । छोरा छोरीले पनि मःमः बनाउन सकिसकेको उनी बताउँछन् ।

उनी भन्छन्,‘अहिले त मैले मःमः नै समृद्धि देख्न थालेको छु।’