किन रोकियो कलम ?

आफू गर्भबाट झरेको
बामे सरेको
खोज्दै थिएँ लेख्न एक थान कविता
धर्तीमा झर्न नपाउँदै
राम्ररी बामे सर्न नपाउँदै
ठोक्किएँ एक्कासि अभावको पहाडसँग
तिरमिराए दुई नयन
रोकियो मेरो कलम !

चिनिनसक्दै
कखराका सग्ला अक्षर
बुझिनसक्दै
अर्थ सरल वाक्यहरूका
भेउ नपाउँदै उमेर बाबाको
ढलिनसक्दै बैँस आमाको
ढल्यो भरोसाको मूल खाँबो
धसियो आश्रयको मझेरी
चिराचिरा भयो
मैले दङ्ग्याउन पाउने आँगन
रोकियो मेरो कलम !

घेरेपछि अभावका पर्खालहरूले
बाँधेपछि गरीबीका बन्धनहरूले
कैद भएपछि बैँसालु सपनाहरू
अनाथ भई टेक्नुपरेपछि निरन्तर काँडाहरूमाथि
बोक्नुपरेपछि नखाएको ऋणको गरुङ्गो भारी
उमेरभन्दा पहिले नै
परिपक्व भई चाउरियो मन
गुमनामी भए चाहनाहरू
विदीर्ण भयो तन
रोकियो मेरो कलम !

कवितामय बन्थे रातहरू कुनै पल
हेर्दै नाङ्लाभरि सिताराहरू
ताराबीच जून हराएपछि
सम्साँझै त्रासका स्यालहरू कराएपछि
शून्यशून्य भयो गगन
अँध्यारोमा अताल्लियो मन
रोकियो मेरो कलम !

के लेखिस् ?
कस्तो लेखिस् ?
के हुँदै छ नयाँ आजकल ?
लेख्नुपर्छ गीत प्रगतिका !
भुलिदिनू उतारचढाव विगतका !
ढाडस दिने प्रियजन टाढिएपछि
दिनमै उज्यालो हराएपछि
दिग्भ्रमित भई निसास्सियो मन
रोकियो मेरो कलम !